Na een enerverende
tijd thuis en twijfel over de mogelijkheid om te vertrekken, toch op tijd
bepakt en gezakt op weg naar Schiphol. “waar is de rest van jullie bagage" was
de vraag van Nina bij het inladen in de auto. Wat zijn we allemaal vergeten?
Keurig op tijd op
Schiphol. Onderweg de Valet parking nog even gebeld, die had ons inderdaad niet
op het lijstje staan, maar het komt goed. Ruim 3 uur voor vertrek al een enorme
wachtrij bij de incheck balie. Online lukte niet, geboekt via de KLM blijkt niet
te werken voor de online incheck. Aanbod bij de balie: i.v.m. een te groot
aantal reizigers 600 euro beloning voor diegene die een dag later wil
vertrekken. 1200 euro, even overwogen, toch echt niet.
21.35 uur vertrek
met Ethiatt, om bijna 7 uur later, (inmiddels dag 2 en 5 April) probleemloos aan te komen in Abu dabi, een
luchthaven waar ogenschijnlijk alleen eigen vliegtuigen staan en een ontbijt van
2 yochertjes meer dan 17 euro kost.
4 uur overstap tijd en dan nog de 4 uur
vliegen naar Kathmandu, waar we nog even ¾ uur rondcirkelen, omdat het te druk
is in het luchtruim. We zijn wel wat doorgereisd en benul van dag en tijd
kwijt.
Opgewacht door onze
gids Dipak en gelijk een bloemenkrans om onze nek. Helaas ontbreekt het
bijbehorende zonnetje en is de lucht grauw.
Achter het strakke grote nieuwe Radison een prachtig
traditioneel hotel met veel houtsnijwerk: Manaslu, ons verblijf voor 2 nachten.
Beetje vergane glorie. 
Kennismaking, rondje wandelen, geld halen en toch even naar een grotere rugzak gekeken. Heerlijke namaak, maar misschien voor 1 tocht adequaat genoeg. Stom om niet toch onze eigen grote rugzakken mee te hebben genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten