Slapen in een tentje in de woestijn. Wakker worden van de
regen op het tentdak en om half 8 vertrekken met een jasje aan om het niet koud
te krijgen. De woestijn?
Binnen de 100 meter van de start een lekke band. Grote doorn dwars door de tire liner. Achterstand dan al. Fietsen over een brede weg dwars door de woestijn. Een weg die meer weg heeft van een reuzen zandbak met grint.
Sporen vormen, heuvels, maar ook wind in de rug. Niet te beschrijven mooi. De
zon speelt tussen de wolken door een spel van verlichte plekken op het dorre
landschap. Lampjes die dwalend spots verlichten en doen schijnen. De eenzame
grijze bergen worden zo beetje bij beetje verlicht om als witte sneeuwbergen
uit het dorre landschap omhoog te rijzen . De wind stuwt het zand als een witte
suikerspin eromheen. Magisch.
Het landschap verandert. Een onmetelijk zandstrand met
plukjes struik, soms glooiingen, heuvels waar de brede weg ons in een golvende
beweging omheen voert. Adembenemend.
Het zit niet mee. De lekke band wordt gevolgd door nog twee
noodzakelijke binnenbandwissels. Inmiddels verwarmd de zon de aarde en is de
omgeving zo feeëriek dat het stoppen voor de lek gereden banden aanleiding is
om extra te genieten van de schoonheid van het landschap waarin wij ons
ogenschijnlijk als enigen bevinden. Kilometers ver is het zich en geen levend
wezen te bespeuren.
Na 60 km wordt het zandpad een zwart geasfalteerd lint door
de mogelijk nog drogere wereld. Een pijpleiding flankeert de weg die eindeloos
lijkt te reiken tot voorbij de einder. Een meertje glanzend in de zon verdwijnt
als sneeuw voor de zon. Fata Morgana heet dat. Vanuit het niets is inmiddels de
wind pal op kop komen staan met een indrukwekkende kracht. Trappen geblazen
tegen de heuvels op. Het eindeloze zwarte lint verdwijnt onder onze wielen
door, zonder de indruk te wekken dat we dichter bij ons doel komen. De truck is
stuk en pikt ons ruim 20 km op om tijdwinst voor de reparatie te boeken.
Laatste 15 km. Op de fiets over een spiksplinternieuw, deels nog in aanleg
zijnd wegenstelsel met viaduct op naar Swakopmund, recht op het strand af.
Swakopmund: een idyllische rijkelui ’s plaats met een
ongekende tegenstelling tot de woon en leefwijze zoals gezien tijdens de eerste
dagen van de reis. Dit alles mogelijk binnen de grenzen van 1 land?
In alles nog de Duits koloniale stempel: Duits als taal voor
de gegoede bewoners, Duitse straatnamen, verwijzingen, Konditoreien enz. De
wind waait hard en een warme jas, lange broek en sokken zijn geen overbodige
luxe.
Diner in een mooi visrestaurant aan zee.
Gefietst: ca. 97 km.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten