Het hele hotel zit vol met chauffeurs, maar er wordt goed
voor ons gezorgd. Een allerschattigste Indonesische weduwe is duidelijk trots
op haar land en wil ons er het beste van meegeven.
Opnieuw een volledig bewolkte dag met een aangename
fietstemperatuur. Langs Villa Yuliana, een uit de koloniale tijd stammende
villa hoog boven op een heuvel, vertrekken we uit Soppeng.
Nog even onder de
“bat tree’s” door, die inderdaad helemaal volhangen met enorme vleermuizen.
Het
is een prachtige fietsdag door vele kleine plaatsjes, slingerend omhoog en
omlaag over een uitstekend wegdek. In het heuvelachtige stuk wisselt het
stijgen en dalen elkaar zodanig af dat het als vanzelf loopt.
Het laatste deel
heeft meer opvallende klimdelen erin, langer, maar ook wat meer omhoog: tot 10
%. Vrachtwagens piepen, kleunen en kraken naast ons en een enkeling slaat zelfs
de motor af. Het echte venijn zit in de staart, een km. Lange klim met een
enkele haarspeld bocht brengt ons naar de enorme Villa met de reeën in de
voortuin.
Vergane glorie is voorzichtig uitgedrukt, maar we worden na enig
speurwerk ontvangen door de dochter des huizes. Een paar woorden Engels en een mierzoet,
maar heerlijk koud welkomstdrankje en we zijn heel tevreden gasten. Gelijk ook
het diner geregeld, in dit afgelegen oord lijkt verder niets te vinden. Toch
nog een verrassend verblijf in dit mooie authentieke huis op palen. Prachtige
houten plafonds en afwerking en grote kamers. Heerlijk op het grote overkapte
balkon zitten lezen. Vanuit de prachtige grote boom naast het balkon komen met
enige regelmaat luide, opvallende geluiden. De producent hebben we niet kunnen
ontdekken. Een wandeling door de tuin laat zien hoe mooi het geweest moet zijn.
Een eigen klein moskeetje en helemaal boven op de punt een prieel met een
geweldig uitzicht naar alle kanten.
Van de bewoners niets te zien, maar om 7
uur ’s avonds staat er ineens een fantastisch 3 gangen diner met een aantal
bijgerechten voor ons klaar. Heerlijk gegeten. De fan op de kamer is inmiddels
vervangen door een nieuwe airco. Voor de afstandsbediening een houder aan de
muur, maar het ding zelf is er al niet meer. Een tussen schakelaar maakt
aan/uit mogelijk. Uit is duidelijk, aan betekent 17 graden en blazen op volle
toeren. Dekentje erbij dan maar. Het bed is een hemelbed. De gordijnen laten we
maar braaf opgeknoopt zitten om het hele bouwwerk aan spinnenwebben dat vanuit
alle 4 de hoeken lijkt gemaakt, niet te verstoren. Een rose toilet met bril,
luxe dus. Net als ik er gebruik van wil maken kijkt een spin van het formaat
“grote hand vol” over het randje van de pot. Eerst even spoelen dus (bakje water uit de mandi, het doorspoelknopje is voor de sier).
Gefietst: 72 km. 1000 hoogte meters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten