Bijna 50 en ontdekken hoe je actief de wereld kunt beleven door te gaan sporten. Voorzichtig begonnen met schaatsen, omdat de kinderen toch 4 tot 5 keer per week op de ijsbaan vertoefden. Snel helemaal gegrepen door die sport en de Weissensee ontdekt, maar daarover later meer.
De volgende stap werd de wereld beleven op mijn hardloopschoen: hardloopschoenen,
die zijn goud waard: Asics Gel GT 2000 2A, de smalle leest. Twee paar per
jaar. Inmiddels weten ze ongeveer zelf de weg naar huis. Hardlopen is naast het
plezier van buiten zijn, ook een must voor het ordenen van mijn harde schijf.
Vrijwel alle papers en mijn Thesis hebben al rennend vorm gekregen en al lopend
zijn de meest hardnekkige, ingewikkelde problemen vaak verworden tot
hanteerbare proporties. Pen en papier in het zakje en onderweg zo nodig een
printje maken als geheugen steun. Vaak een vast rondje, ik stop mijn energie in
mijn bovenkamer en mijn schoenen brengen mij weer thuis. De rust die dat hardlopen teweegbrengt is
niet alleen een weldaad voor mijzelf, maar ook voor mijn omgeving. Het is wel
voorgekomen dat op zondag middag één van de kinderen met de schoenen in de hand
naar mij toe kwam met de mededeling: "Mam ga eerst jezelf even uitlaten,
je bent niet te genieten".
Omdat het ook heerlijk is om gewoon af te dwalen van de
geëigende paden en kris kras het bos te doorkruisen kocht ik een aantal jaren
geleden Asics "trailrunschoenen", de Trabuko, een mislukking. De
zool is zo stug en hard dat mijn knie er al snel genoeg van had. In de kast
dus. Tot.....ja, het is ervan gekomen, ik ben gaan trainen voor de Nijmeegse 4
daagse, de 100e !!!! en ik werd ingeloot. Op 8 april 's avonds laat viel deze
mededeling met een mailtje in mijn mailbox. Ja, het stond hoog genoteerd op
mijn bucketlist en ik ben er al jaren van overtuigd dat ik die eens wilde lopen,
maar stiekem was ik toch wel een beetje opgelucht dat ik die dag geen mailtje kreeg.
Tot half 12 dan en dat was ook gelijk voldoende om mijn nachtrust volledig te
verstoren. Natuurlijk wilde ik, maar voor wandelen had ik eigenlijk nooit tijd
en net nu ik begonnen was met de MTB en al aardig door dat virus was gegrepen.
Tja, een trainingsschema dan maar. 3 maanden de tijd voor een schema van 5
maanden. Schoenen, ook een punt. Vele soorten en maten geprobeerd, maar overal
was wel iets aan te maren en eigenlijk zijn natuurlijk alleen hardloopschoenen
echt fijn aan je voeten, maar die zijn te slap. Uiteindelijk uit nood de
Trabuko's uit de kast en jawel, zelfs 40 km zijn daarop te doen, ware het niet
dat de lip van de schoen zo slap is dat de veters op een gegeven moment de
pezen van je grote teen in nood brengen. Max heeft de oplossing: een overbodige
set schoenvullers van het schaatsen op maat geknipt als versteviging van de lip
et voila! Volgens de dames ziet het er niet uit, maar ik ben er helemaal
gelukkig mee. Ondertussen is de 100e Nijmeegse wandel 4 daagse achter de rug. 4
dagen 40 km.4 dagen één groot feest.
Omdat de paden in onze bossen met grote regelmaat worden
omgetoverd tot grote modderpoelen en de MTB paadjes en andere tussendoortjes
blijven boeien heb ik toch nog een keer de gok van een trailrun schoen gewaagd,
ditmaal na een Bever trailrun clinic waarbij je de schoenen kon test.
Aangeschaft de Salomon Speedcross 3. Mijn redding in december 2015, toen mijn
rechterbeen en knie zoveel problemen gaven dat ik dacht dat het voorspelde
einde van het hardlopen daar zou zijn. Wat met de gewone schoen en op de gewone
paden niet meer lukte, bleek een plezier met de Salomon, dwars door het bos: genieten
van het hardlopen en 's nachts gewoon kunnen slapen. Heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten