Tja, die airco daar is het niet meer van gekomen. Het filter
blijkt compleet verstopt te zitten en alleen al de aanblik van wat er allemaal
in zit heeft ons doen besluiten de klep dicht te doen en te houden. Fan aan,
moe genoeg, knop om, ergernis laten verdampen en uiteindelijk de humor van het
geheel maar de overhand laten krijgen.
Als we om half 7 op de afgesproken tijd in de balzaal komen,
is er behalve de kok nog niemand op. Five minutes is zijn antwoord op onze
vraag naar het ontbijt. Eerst dan maar de fietsen doen. We worden nauwlettend
gevolgd door de kok. Eenmaal klaar, kijken we toch even vragend naar de
bereider van ons ontbijt. “Ready?” is zijn gretige vraag. Op ons Yes, opnieuw
zijn “Five minutes”, waarop hij driftig begint te bellen. Gelijk daarna komt de
niet Engelssprekende manager de trap af gerold met een rechtopstaande kuif en
al lopend zijn slippers aanschietend, hup op zijn superblitse vreselijk veel
kabaal makende motor naar de andere kant van de rivier. Ons brood wordt
gehaald. Ondertussen is het iele, te lieve jonge “slaafje” ook van de
partij en wordt die ene tafel met wit beklede stoelen en grote gouden strik midden in de zaal weer in het licht gezet. Nee we mogen nog niet gaan zitten,
“five minutes”. Er komt fruit, een schaaltje, even later een mes in een
servetje en in de volgende ronde twee vorkjes, ook in een servetje. Is er al
koffie misschien?? “five minutes”. De motor is knallend terug en er komt brood
op tafel, we kunnen gaan zitten aan een tafel waar inmiddels ook 2 koppen
koffie op staan. Ons slaafje krijgt een dikke por: “Plates”!. Borden poetsen, twee
borden, dat is twee keer lopen dus. De koffie is lekker, evenals het fruit. Na
ieder hap volgt een vraag in het Engels, of het lekker is en voor de laatste
slok uit het glas onze slokdarm is afgedaald hangt de fles met water al in de
lucht om bij de eerste de beste gelegenheid het glas te kunnen vullen. Iedereen
heeft ons de vorige avond persoonlijk en afzonderlijk gevraagd hoe wij onze
eieren wilden, scrambled was steevast het antwoord. Nog steeds geen ei gezien.
Vragen dan maar. De kok: scrambled????? Zit niet in zijn vocabulaire. Omelet
dan maar. Met een grijns vertrekt hij naar de keuken: “five minutes”. Dit wordt
een lang ontbijt, maar lol om het geheel hebben we. Plots heeft iedereen haast
en moet onze sleutel met spoed worden ingeleverd. Het is inmiddels anderhalf
uur later dan gepland, er staat een stelletje te wachten op onze kamer. Nu is
het onze beurt: “five minutes”………. Hotel met 50 kamers???
Op pad dan uiteindelijk. De lucht is betrokken en de
vochtigheidsgraad zo hoog dat het soms lijkt alsof er neveldruppeltjes op onze
huid neerslaan. Ruim boven de 30 graden, maar prima fietsweer. Toch nog weer
flinke hellingen en aardige wegen langs de Kelani rivier. In de bocht een
volgeladen houten “pondje” met een man en peddel als aandrijving.
De ananas
plantages komen langs. Op dit moment wat saai, geen ananas te zien.
Hoe verder we richting Colombo komen, hoe drukker, maar ook
hoe lelijker en viezer. Huizen en gebouwen vervallen, verwaarloosd of niet af.
Stinkend huisvuil overal op straat, massa’s vieze, ronkende auto’s, veel
vrachtverkeer en industrie. Groot en klein, zo aan de straat.
Met wat AWOL-aanwijzingen laveren wij er doorheen. Toch ook
wel een bijzondere ervaring.
We belanden weer aan de kust, een overduidelijk katholieke
regio. Geen Boeddhabeelden, maar heel veel goed onderhouden, mooie prieeltjes
en losse beelden van Jezus, Maria en andere, minder bekende figuren uit de
Rooms Katholieke kerk. Regelmatig zien we groepjes vrouwen vol overgave zingend
en biddend aan de voet van een beeld.
Opvallend veel kerken en bijna allemaal
op Amerikaanse wijze versierd voor een huwelijksvoltrekking. Het lijkt
nationale trouwdag. Uit navraag blijkt dat december traditioneel de trouwmaand
is voor de Katholieke gemeenschap en trouwen voor de kerk doe je op zaterdag. De
ene na de andere trouwauto passeert en uitgebreide trouwfeesten onder grote
priëlen als in Amerikaanse films. We zijn getuige van het hele tafereel. Alles
tot op de pas geregisseerd. Prachtige dames staan buiten te wachten totdat de
bruid aan de arm van haar vader naar binnen gezongen wordt door een iel
kinderkoortje. Ik denk dat de mannen al binnen zaten, de dames en kinderen
volgen samen nadien (doet een beetje denken aan die olifanten).
Halverwege onze kustroute zien we een uitgebreid versierde
Sint Barbara kerk. Schoolkinderen druk in en om de kerk. Vriendelijk weten ze
mij uit te leggen dat de naamdag van Sint Barbara (volgens mij 4 december en
patroonheilige van “de vreemdeling”, hoe toepasselijk). De kinderen zullen een drama stuk gaan uitvoeren om de oogst, het fruit in het middelpunt te stellen.
Leuke ontmoeting.
Op de voorgaande zaterdagen leken de schoolkinderen
voornamelijk verzameld in de gebouwen rond de stupa of moskee. De eerste groep
in het wit gekleed. Hier gaat een middelbare school uit en komen jongens en
meisjes ook op zaterdag in hun gewone schooluniformen uit school. Verrassend:
diverse gezellig kletsende gemengde groepjes, de meesten hebben niet eens oog
voor ons, ook een prettige gewaarwording.
Wat ook anders is dan in de voorgaande dagen zijn de
kerkhoven. Voor mij zegt een kerkhof iets over eren van een overledene en de
wijze waarop gedacht wordt over leven/niet leven na de dood. Opvallend is dat
heel veel graven in Sri Lanka vreselijk verwaarloosd zijn. Wel een steen, vaak
in hetzelfde vaalrood als de aarde hier kan zijn. Binnen 10 jaar al niet
meer leesbaar, volledig overwoekerd. Vaak ook zomaar langs de staat
gedenkstenen. In Kandy de mooiste begraafplaats, maar hier langs de kunst de Rooms
Katholieke begraafplaatsen opvallend tegen het duin met in rijen dicht
opeengepakte kruizen in diverse kleuren. Ook in Negombo 2 grote
centrale begraafplaatsen Waarom dit verschil??
 |
| Boeddhistische begraafplaats |
 |
| Roomskatholieke begrafplaats |
Uiteindelijk maken we ons rondje rond en komen weer aan de
kust van Negombo net voorbij het hotel. Wat een verschil, bij aankomst puften
we van de hitte, nu genieten we van de heerlijke temperatuur met de oceaanwind
door de haren. En droog is het hier dit keer de hele dag.
Gefietst: 76 km, laatste fietsdag.
Bijna 1400 km achter de rug en heel veel herinneringen en
ervaringen rijker!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten