In optocht met de fietstaxi dwars door het drukke verkeer
naar de haven. Cadeautjes voor de gastfamilies gekocht en met een eigen boot
via de Uros (riet-) eilanden naar Amantani (4,5 uurvaren). Tussenstop op één
van de Uros eilanden waar een familie in felgekleurde (bijna fluorescerende)
traditionele kleding uitleg geeft over de opbouw van en het leven op een
rieteiland.
Ondanks een hoog Volendam gehalte toch een leuke stop en natuurlijk
geen ontkomen aan: locale economie gesteund met de aankoop van een handgemaakt
kussensloop ( die hadden we nog niet).
Op Amantani worden we opgewacht door de in mooie klederdracht
geklede gastvrouw. In groepjes worden we toegewezen aan een eigen gastvrouw en
gaan we in voorzichtige ganzenpas ( handen op de rug) in een treintje achter
haar aan.
Op 4000m hoogte toch een stevige klim en snel buiten adem. Pas
aanpassen dus. Ons onderkomen heeft een binnenplaatsje en een galerij met
enkele gastenkamers. Elektriciteit! Deurposten en dakgoten op Peruaanse hoogte,
regelmatige confrontaties dus. De bedden zijn sober, maar schoon met een pakket
dekens dat zwaar genoeg is om omdraaien in de slaap te voorkomen. Een
omgedraaide po staat uitnodigend onder het bed. Toilet aan de andere zijde van
de binnenplaats, waar zich eveneens de douche bevind met een warm en koud
waterkraan, helaas zonder water. In een aparte eetkamer wordt de lunch geserveerd.
Goed voorzien en zoals later zal blijken in alle huizen hetzelfde: Quinoasoep,
diverse soorten aardappelen, rijst en koude groenten van eigen bodem ( boon,
tuinboon en wortel) aangevuld met wat blokjes kaas. Even tijd om in het zonnetje te zitten en
op de valreep nog de paste prik blik op
de aangeboden koopwaar.
Om de zonsondergang vanaf de top met de Inca ruïne te kunnen
aanschouwen moet er een paar honderd meter geklommen worden. Rustig aan, flinke
inspanning. De moeite waard, fraaie kleuren bij het ondergaan van de zon.
Gelijk wordt het ook vrieskoud. Donsjas en wanten aan, muts op en sjaal om. Met
de zaklamp naar beneden en het laatste stuk in het pikdonker opnieuw in ganzenpas
achter de gastvrouwen aan.
Een gezamenlijk diner wordt gevolgd door een poging om
iedereen met dans in beweging te krijgen, maar daarvoor speelt de vermoeidheid
een te grote rol.
Pikdonker met verlichting door een schitterende sterrenhemel
waar zelfs de Melkweg in vol ornaat duidelijk te zien is. Volmaakt stil. Over
smalle paadjes omhoog naar ons huis. Snelle poetsbeurt voor de tanden en onder
de (Alpaca)wol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten