Dag 5 Makassar

Voelden wij ons gisteren nog wat onwennig, vanochtend hoefden we het zadel van onze fietsen nog maar te voelen of de aangename gevoel je overal thuis te voelen op je fietsje overviel ons zonder aarzeling. Door het drukke verkeer naar de grote markt. Groot is hierbij een understatement. Drukte van belang. Fietsen tussen de horde scooters geparkeerd en voor je het weet sta je midden tussen de locale bevolking met je voeten in de modder je te verbazen over de massa’s koopwaar.

Opvallen doe je vanaf het eerste moment, geen enkele andere buitenstaander te bekennen. Geweldig om met je camera tussendoor te struinen, zeker omdat dit een uitstekend instrument blijkt om een interactie met de bevolking aan te gaan. Communiceren? 2 woorden engels en verder handen, voeten en een brede glimlach. Dat “hello mister” ook voor mij bedoeld is, is nog even wennen.

De oude tempelstraat (Jolan Sulawesi) is als het Ford van Rotterdam restanten cultureel erfgoed met een Chinese tempel die voldoende rode kitch bevat om de hele straat te versieren.

Net buiten de stad naar de oude haven (Pelabuhan Paotere ). Officieel via een toegangspoort worden we na betaling binnengelaten. Helemaal de moeite waart. De oude blauw-witte boten, de drukte van het laden en lossen op een zo primitieve wijze dat het voor de werkvoorziening een feestje is. Vriendelijke havenarbeiders die zich wat ongemakkelijk lijken te voelen door onze aanwezigheid, maar die toch ook graag even op de foto gaan.

Het oude haven gebied is een verrassing om door te gaan. Armoede is duidelijk, maar ook een vrolijkheid die aanstekelijk werk. Iedereen wil wel even aandacht en voor we het weten houden we het verkeer op met een hele horde kinderen om ons heen. Geen enkele maal heb ik de vraag om geld of iets anders gehoord. Overal rondom de vraag op de foto te mogen. Tegenprestatie: ook wij zijn de klos en moeten gewillig poseren en plakken op een selfies.  

                  Wat kan een dag soms onverwacht heerlijk zijn.  Nagenieten op ons balkon.