Dag 12. Watampone – Singkang

Doorgaan waar we gisteren gebleven waren. Nog steeds de grote doorgaande weg. Druk, weinig bijzonder, gewoon lekker fietsen. Hoe verder we fietsen hoe donkerder de schooluniformen van de kinderen. Gisterochtend helder lichtblauw met sprankelend wit, inmiddels beland bij de 50 tinten bruin.

Na 18 km het binnenland in en dat is heerlijk. De weg wordt er niet beter op, maar dat hoort er helemaal bij. 

Mooie plantages, maar ook mooie tuinen overvol potten met grote planten, als bloemenwinkels uit de 60er jaren met dieffenbachia, Yuca, sanseveria en heel veel anderen. Vriendelijke open mensen en ja, toch ook nog de nodige tropische stortbuien. Helemaal geen probleem, altijd een plek om te schuilen.

De rijstvelden rechts en links staan volledig blank (lees bruin). Tumult voor ons. File van auto’s en scooters en een oploop van mensen. Ineens is de weg weg en wel voor enkele honderden meters helemaal weg. Het water van de linker en de rechter kant hebben elkaar gevonden precies over de doorgaande weg. Nog nauwelijks in de gaten wat er precies aan de hand is, een VIP behandeling. Door een agent overal tussendoor geloodst en in no time staan onze fietsen bovenop een platte kar en wij op het randje er naast. De motor wordt met een slinger aan de voorzijde aangezwengeld en al schuddend en hobbelend worden we de plas overgeloost en droog aan de overkant afgezet. Portie efficiëntie!

Als toegift op een toch al fantastische dag een bezoek aan de drijvende huizen op Lake Tempe. Een uitstapje van de buitencategorie. Opnieuw moeten over ondergelopen straten. Het water staat 2 tot 2,5 meter hoger dan normaal. Delen van de stad zijn volledig ondergelopen met een paalhoge waterstand, of net daar boven waardoor ook op de eerste etage het meubilair in het water staat. Alles per smalle boot. Het leven lijkt gewoon door te gaan en de lach blijft op de gezichten.

De tocht per smalle gemotoriseerde kano over het meer is fantastisch. Wind in de haren, prachtige lucht en mooie beelden. Een bezoek op één van de drijvende huizen met thee en vers gebakken bananen buiten op de bamboe ondervloer, is een heerlijke ervaring.

Nog even in onze pyjama op het balkon vuurwerk kijken tegen de gitzwarte avondlucht.

Gefietst: 78km.

Dag 11. Sinjai –Watampone

6.00 uur Nasi Goreng en een kop pikzwarte koffie. De eerste slok is voldoende om je hele mond aan elkaar te plakken van de suiker. De tweede slok is beter en voor de kop leeg is lust je wel een tweede. En de nasi met gebakken ei en verse groente?? Snel gewend, smaakt zelfs lekker.

Zwaar bewolkt, grijs en 25 graden. Het wordt een ochtend van fietsen tussen de immense hoosbuien door. 

De bevolking lijkt traditioneler en afstandelijker. Een mooie foto is hier niet zomaar gemaakt.Kinderen gaan hier nog wel naar school. Verbazing en bewondering voor de kraakheldere bijna lichtgevend witte hoofddoeken en overhemden van de school uniformen. Geen kreukje. Hoe kan dit met dit weer en de wasmethoden zoals die hier veelal gebruikt worden?

Halverwege de ochtend breekt de zon door en stijgt de temperatuur gelijk bijna 10 graden. Alles droogt snel en overal waar mogelijk hangt en ligt wasgoed te drogen. Zeilen worden uitgerold om rijst te drogen, Veelal oudere vrouwtjes zijn druk met het keurig uitharken en keren van de rijst. Even tussendoor een man met blote voeten sloffend door de rijst die hem kennelijk in de weg lag.

Mie bij een warung onderweg en net na de middag bij ons hotel Wisma Biru, prachtig, met een enorme mooi gemeubileerde lobby en een hele grote tuin. 

Super juice van Buah Haga, die zoeken we even op....

Gefietst: 78 km

Dag 10. Lieukang Loe – Sinjai

.In de nacht heeft het meerdere stortbuien op ons dak. 6 uur ontbijt, droog, maar grijze lucht. Over rustig water in een klein half uur in Bira aan land. 25 graden, heerlijk fiets weer. 

Heuvels vandaag, In de eerste 7 km al alle versnellingen van de fiets benut en de 12% stijging bedwongen. Het dorre, droge deel volgens het boekje is helemaal fris groen, koeien lopen er naar hartenlust te grazen.

Rond 8 uur zie je mannen met hoofddeksels en vrouwen met een keurige envelop tas dezelfde richting oplopen. Verkiezingen. Per 400 stemmers een eigen “stemlokaal”. Keurig gerangschikte plastic stoeltjes, aanschuiven, wachten tot je naam wordt afgeroepen, vreselijk serieus het stembiljet in ontvangst nemen, achter een klein metalen schermpje kruisje plaatsen, onder 3 dubbeltoezicht deponeren, registreren, pink in de ink en via de andere kant af. Politie en militair aanwezig. Happening heet dat.

Plots grijs en in no time komt de regen met bakken de lucht uit. Schuilen op één van de mooie overdekte bankjes voor  de huizen. Geen leven meer te bekennen op straat. 

Pas na bijna 3 kwartier kondigen kinderstemmen aan dat de regen is uitgeregend. Verder. Steeds behoorlijke klimmen. Grote stromen geel modderwater komen met vaart de berg en soms de weg af. Het blijft heerlijk fris fiets weer rond 25 graden. Prachtige omgeving met rijstvelden, palmen en heel veel mooi bloeiende bloemen en planten in frisse kleuren. Gezinnen zitten vooral rustig samen onder en in hun huizen. Regendag en dat merken we.

Het geheel lijkt zich te herhalen, stevige klimmen en hoosbuien waarvoor we moeten schuilen. De vaak goed , maar sommige stukken behoorlijk slecht en nog slechter gerepareerd. Veel  waterstromen, blad, takken en soms een hele palmboom over de weg. Oppassen geblazen dus.

Toch blijft het een heerlijk avontuur. Net voor de volgende hoos arriveren we in Sinjai in een rustig schoon hotel. Kamer met douche en mandi, we wennen en dat laatste, maar toch…….. na een dag als deze zou een warme douche niet onaangenaam zijn. Ook hier heeft het bed geen lakens, onze meegebrachte lakenzak heeft zijn dienst inmiddels al meerdere malen bewezen.

Min puntje in dit land: die overal en altijd weer voorgeschotelde (witte) rijst. Morgenochtend 6 uur ontbijt met…………. Nasi goreng. Wel te rusten.

Gefietst: 77 km

Dag 9. Lieukang Loe.

Paradijsje gevonden. 

Na een enorme hoeveelheid regen gistermiddag en avond ( heerlijk gezellig, boek uit en uitgebreid en gezellig onderhouden met onze gastheer), schijnt vanochtend de zon en zijn de kleuren hier prachtig.

Een paar dagen geen internet en vanochtend geen stroom. Dat laatste komt misschien vanmiddag terug? De ochtend besteed aan een heerlijk rustige wandeling de berg op naar het andere dorp op het eiland. Onderweg weilanden, afgegrensd door muurtjes van gestapelde lava steentjes. De weilandjes hebben eveneens een lava stenen bodem waar tussen bonen groenen en geiten alles kaalvreten. Verschillende vrouwen zien wij vruchten en bladeren van de bomen plukken voor het eten.  Overal kinderen, de schoolvakantie is begonnen. Voor en onder de huizen veel huisvlijt, de schelpen worden bewerkt en gebruikt als versier materiaal, zakjes zand gevuld voor het vissen, hout bewerkt en vis gedroogd.

Op dit eiland heerst rust en is het schoner en meer geordend dan wij waar tot nu toe hebben gezien.

Aan het begin van de middag: laag water en de boot met vader en broer ligt voor ons klaar om te gaan snorkelen. Overtreft onze verwachtingen,  het snorkel materiaal is een bij elkaar gezocht allegaartje, de zeebodem een prachtig geheel waar we niet genoeg van kunnen krijgen. Mooie koralen, waar je soms bijna tegenaan zwemt en vissen in alle mogelijke kleuren, maten en uitvoeringen. Een tropisch aquarium, maar dan zoals het hoort en wij maken er deel van uit. De vissen komen in scholen om je heen.

Twijfel, nog een dag extra blijven? Toch ook de onrust van het willen fietsen en verder gaan. Morgen zijn de verkiezingen. Zeker in Sinjai, ons einddoel voor morgen zal het waarschijnlijk druk zijn. Naast verkiezingen voor de Gouverneur zijn daar ook de regionale verkiezingen. Verkiezingen: een nationale vrije dag in Indonesië. Toch ook lijkt het wel een belevenis om mee te maken wat dat hier in het land betekent. 

Laat in de middag is er weer stroom. Alle batterijen opgeladen die van de camera’s, telefoons en die van ons.

Dag 8. Bulukumba - Bira

Met intervallen gewoon lekker geslapen. Als het geroep uit de moskee ons niet om de 2 uur had gewekt, was het waarschijnlijk een uitstekende nacht geweest. Dwingend geloof, hier lijk je er nergens aan te kunnen ontkomen. Een rijtje onwillige ATM machines maken dat we wat later dan gepland vertrekken. Geen lange dag voor de boog wel de eerste 10% uitdagingen. Het is zwaar bewolkt, maar droog. Regen buien zijn er in de nacht geweest. Met 26 graden en nauwelijks wind  is het nu nog prima fietsweer

Vlot verlaten we Bulukumba en belanden op een rustiger (lees: meer hobbels, gaten en kuilen) weg tussen de prachtig groene weidse rijstvelden met overal de traditionele Buginese paalwoningen (Amsterdam maar dan anders).

Ook palmbomen, bananenplantages en de daarbij behorende kraampjes langs de weg, geven een heerlijk gevoel om tussendoor te fietsen. De kuitenbijters zijn in het eerste gedeelte gelukkig van korte duur. Wennen maar vast.

De scheepswerven in Tana Beru zijn prachtig om te bezoeken. Volledig houten schepen vanaf de eerste tot de laatste  balk met de hand vervaardigd. 25 meter lang, 3 hoog en met 3 slaap kajuiten. De houten ladder op en kijken maar. Trots zijn de bouwers en dat mag ook. Ca. 60% van de gebouwde schepen wordt gemaakt in opdracht van een buitenlander. Voor eigen schepen geldt: verder bouwen als er weer geld en/ of materiaal is.

Tussen de scheepswerven de stranden. Weinig van het zand te zien. Geiten en kippen scharrelen tussen de bodembedekkende hoeveelheid rotzooi, voornamelijk plastic. Wat heet een plastic probleem op onze aardbol………..

Pittig stuk vals plat en enkele kuitenbijters verder komt Bira in zicht. Onderweg nog een aantal immense feesttenten. Tijdens de Ramadan mag er niet getrouwd worden, er blijkt na het Suikerfeest een inhaalrace aan huwelijken met wederom ongekende hoeveelheden familie, eten en drinken.

In Bira worden we al opgewacht door de broer van onze gastheer. Een eindje van de kust licht een traditionele boot en voor we het weten gaan onze fietsen boven de hoofden van een aantal sterke mannen de boot in.

Wij ook door het water de boot in. We zitten nog niet of er steekt een forse wind op, de lucht wordt zwart en een hoosbui  buitencategorie breekt los. Stevig vasthouden, zwart water en golven met witte schuimkoppen. Nat tot op het vel, van inslaande regen en overslaande golven. Prachtige ervaring en een hartelijk welkom op een mooi, kleurig en net eiland. Heerlijk huisje aan de beach en een lunch zoals we hier nog niet eerder hebben gegeten.

Gefietst: 42 km.

Dag 7.Jeneponto – Bulukumba

Valse start. De voortekenen hingen gisteravond eigenlijk al in de lucht. Rond half 9 bleek overal het water afgesloten, het kantoor dicht, alles stikdonker en geen mens te bekennen. Helaas bleek hierin vanochtend geen verbetering en ons toegezegde ontbijt kwam ook niet spontaan aan  lopen. Dus zonder wasbeurt en ontbijt de fiets op. Dat ontbijt is toch wel een dingetje. Stevig opstarten is eigenlijk essentie voor een dag fietsen.

De stad uit, het platteland en verbaasd over de enorme rotzooi die overal op straat en om de huizen licht. De straat is ook de vuilnisbak.Vies eigenlijk.

Fietsen tussen de rijstvelden door, regelmatig de zee in beeld en aaneengeregen dorpjes waar overal grote versierde tenten staan, meestal met podium, live muziek en enorme geluidsboxen. Grote hoeveelheden vrouwen op hun paasbest en mannen met keurige Indonesische overhemden. Op de foto maar wat graag. 

We worden met veel overtuiging uitgenodigd mee te eten van de enorme buffetten. Het Suikerfeest is nog in volle gang.

De paalwoningen, de Kampongs, maar ook de heuvels die al meer pit krijgen en de tegenwind aan de zee die zich duidelijk laat gelden.

Even pauzeren langs de kust. Een mooi uitgedoste familie picknickt in de buurt en heeft ons al snel in de picture. Fotosessie, hoe kun je mensen gelukkig maken. Niet snel daarna komt een grote motorclub met zwarte bedrukte jasje en truien de straat in en stapt bijna naast onze fietsen af.  De motor mannen moeten met onze fietsen op de foto. Geweldig stoer! Als dan één ( de stoere bink himself) het lef heeft om voorzichtig te vragen of hij met ons op de de foto mag, is het hek van de dam. De hele stoere club als schoolkinderen uitgelaten om ons heen. 

Prachtig en nog trots op hun “Indonesian” motorclub ook. Als we even later weer op weg zijn, worden we ingehaald door een luid toeterende en zwaaiende groep in het zwart geklede “Indonesian” motorrijders. Vrienden gemaakt!

Aan het begin van de middag belanden we in onze wisma in Balukumba. Een wisma met mandi.

onze badkamer met mandi

Als het niet wat raar zou staan hadden we ook op het balkon van onze kamer kunnen gaan staan want het duurde niet lang of de regen kwam langdurig met bakken de lucht uit en dan is het effect eigenlijk hetzelfde. 

Gefietst: 73,5 km

Dag 6 Makassar – Jeneponto

6 uur ontbijt, fietsdozen veilig (?) gesteld en op pad. Dwars door Makassar de drukte nog voor zijn. Veel agenten en militairen op straat in groepen, flink bewapend. Ook pantser wagens behoren tot de uitrusting. Misschien iets te maken met de mogelijke onrusten rond de verkiezingen waarvoor wij een BUZA waarschuwing kregen. Voorlopig lachen zij ons nog vriendelijk toe.

Het lijkt wel alsof hele horden auto’s, maar vooral ontelbaar veel scooter, Makassar in worden gezogen. Alles in één richting, soms de hele weg gebruikend, zodat het gewoon eng is om als twee tegendraadse fietsers alleen tegen de stroom in te gaan.

Buiten de stad, eerst langs de prachtige moskeeën, wordt de weg behoorlijk hobbelig met enorme gaten en kuilen.  Vaak aan Guus Meeuwes gedacht vandaag, aan zijn Kedeng e deng. De stroom scooters lijkt alleen maar toe te nemen. Niemand schijnt zich te bekommeren om de toekomst van het milieu. Openbaar vervoer is nergens te bekennen, NS zou het niet bolwerken. Vespapoolen is al wel ingeburgerd, 2,3,4, of soms wel 5 personen op transport is geen uitzondering.

Om bij één van de vele kleine vissersdorpjes te belanden, verlaten we de hoofdweg en dat is het driedubbel waard. Prachtig traditioneel. Onze aanwezigheid zorgt voor de nodige “reuring”. Baby in schommelwieg bewonderen, selfie met giebelende schoolmeisjes, mannen met slecht verzorgde, bloot gelachen tanden fotograferen, het is een gezellige bedoening. Allemaal geen probleem. Als ik daarmee ook de kans krijg dat plaatje te schieten waar ik naar opzoek ben.

Ruim voor de middag bereiken we de mogelijke overnachtingplaats. Nog ruim tijd en we besluiten door te fietsen naar Jeneponto. Voortdurend over de drukke weg. Met regelmaat wordt het kabaal van het verkeer overstemd door de nog luidruchtiger boodschappen vanaf één van de vele moskeeën. We worden langs de weg toegeroepen en aangemoedigd alsof we een wereldprestatie leveren.

Tankstation aan de grote weg. Alle flessen benzine keurig op een rij in het zonnetje..............

De drukte en het lawaai nemen in de loop van de middag overweldigende proporties aan als een kilometers lange karavaan met auto’s, scooters en met mensen volgeladen vrachtwagens ons tegemoet blijft komen. Grote posters versieren het geheel, toeters en gejuich, soms een ambilance met sirene, vol met aanhangers van “lijst 4”. Alles lijkt rood te kleuren, maar verder zegt het ons niets. De verkiezingen dus.

Toch ook de traditionele dingen als rijstvelden, bijzondere woningen en zoals schijnbaar overal aan de zilte kust: de zoutvlaktes.

Na ruim 90 km belanden we in Jeneponto en fietsen nog even door naar ons onderkomen aan zee. Volstrekt in verval geraakt, maar een schoon en lekker bed.

Afgelegde afstand vandaag: 97 km.

Dag 5 Makassar

Voelden wij ons gisteren nog wat onwennig, vanochtend hoefden we het zadel van onze fietsen nog maar te voelen of de aangename gevoel je overal thuis te voelen op je fietsje overviel ons zonder aarzeling. Door het drukke verkeer naar de grote markt. Groot is hierbij een understatement. Drukte van belang. Fietsen tussen de horde scooters geparkeerd en voor je het weet sta je midden tussen de locale bevolking met je voeten in de modder je te verbazen over de massa’s koopwaar.

Opvallen doe je vanaf het eerste moment, geen enkele andere buitenstaander te bekennen. Geweldig om met je camera tussendoor te struinen, zeker omdat dit een uitstekend instrument blijkt om een interactie met de bevolking aan te gaan. Communiceren? 2 woorden engels en verder handen, voeten en een brede glimlach. Dat “hello mister” ook voor mij bedoeld is, is nog even wennen.

De oude tempelstraat (Jolan Sulawesi) is als het Ford van Rotterdam restanten cultureel erfgoed met een Chinese tempel die voldoende rode kitch bevat om de hele straat te versieren.

Net buiten de stad naar de oude haven (Pelabuhan Paotere ). Officieel via een toegangspoort worden we na betaling binnengelaten. Helemaal de moeite waart. De oude blauw-witte boten, de drukte van het laden en lossen op een zo primitieve wijze dat het voor de werkvoorziening een feestje is. Vriendelijke havenarbeiders die zich wat ongemakkelijk lijken te voelen door onze aanwezigheid, maar die toch ook graag even op de foto gaan.

Het oude haven gebied is een verrassing om door te gaan. Armoede is duidelijk, maar ook een vrolijkheid die aanstekelijk werk. Iedereen wil wel even aandacht en voor we het weten houden we het verkeer op met een hele horde kinderen om ons heen. Geen enkele maal heb ik de vraag om geld of iets anders gehoord. Overal rondom de vraag op de foto te mogen. Tegenprestatie: ook wij zijn de klos en moeten gewillig poseren en plakken op een selfies.  

                  Wat kan een dag soms onverwacht heerlijk zijn.  Nagenieten op ons balkon.

Dag 4 Singapore – Makassar

4.45 uur op. (te) kort en slecht geslapen. Ontbijtbox mee en op naar het vliegveld. Alles is netjes geregeld, fietsen halen en inchecken. We krijgen speciale aandacht met onze dozen waar een mannetje voor wordt geregeld. We hoeven hier dus niet zelf naar de Odd luggage bali.

In het vliegtuig is de keuze tussen het ontbijt Asian style en Western patatoes snel gemaakt en nog voor 9 uur ’s ochtends zitten wij dan aan een ontbijt met rijst en een pittig gekruide kip. Water om te blussen bijgeleverd.

Suikerfeest, vakantie en met de familie op stap. Duidelijk te merken. Een vliegtuig vol met kleine kinderen. Bedjes, extra kindergordels, flessen dekentjes. Niet aan te slepen door de crew, die onverstoorbaar vriendelijk en rustig blijft. Ook als in alle toonaarden door het jonge gespuis wordt aangegeven het er niet mee eens te zijn.

Malakka, een kleine luchthaven, alles gaat snel. Als we bij de bagage band aankomen zien we nog net hoe onze eerste fiets door het luikje, over de band de hal in wordt gelanceerd. Dan de 2^e nog en dat wordt wachten. Massa’s koffers, tassen en dozen passeren 1 of meerdere malen. Geen fiets. Beetje buikpijn plopt op. Dan als bijna laatste, jawel, fiets nummer twee. Inmiddels is een aardig aantal aanwezigen even de bagage band vergeten, om met verbazing te aanschouwen wat wij op onze karren laden. Alle lof voor de douane die waar kan een helpende hand en vriendelijke lach biedt bij de slalom met onze fietskarren door de poortjes.

Buiten even omschakelen naar de rommelige, Aziatische drukte. Voor het eerst een blauwe lucht met mooie dikke witte wolken. Door de drukke straten van Makassar met massa’s verkeer en een aaneengeregen lint van kleine bedrijfjes met her en der er tussendoor waslijnen vol met wasgoed. Heerlijk in de uitlaatgassen. Wel binnenste buiten, het zou eens kunnen verschieten in de zon.

Verrassing: achter de chaos een oase aan rust. Ons hotel met tuinen, een zwembad en een eigen huisje met uitzicht over de oceaan. 

Heerlijk in de wind op het balkon boven diezelfde oceaan de fietsen in elkaar gezet. Fijne dozen die van dat andere merk.

Af en toe wat grote druppen regen, blijft het bij. Fort Rotterdam, bijna om de hoek is niet veel meer dat wat grote koloniale gebouwen met een geschiedenis. Een gevuld bolletje eten van de Hollandse bakker onder de molen. Welgeteld 11000 rupiah, ofwel 66 cent. Net de ATM bezocht, voor het eerst in ons leven miljonair. Met  een kop (Ceylon) thee op het balkon, uitzicht op de ondergaande zon boven de oceaan en een diner op de boot die bijna in onze voortuin ligt, zijn wij twee tevreden dwaze Hollanders op een fietsje

Dag 3 Singapore

Na even wat blauw in de lucht valt de regen enthousiast naar beneden en rommelt het onweer boven ons hoofd. De temperatuur is goed. Gewoon op pad dus, op naar de Hollandse wijk. Behalve dat de naam Holland overal aangeplakt lijkt, is er verder weinig  “Holland” te bekennen. Misschien een paar verborgen grote witte huizen onder de bomen en dicht ingepakt tussen de “Hollandroad” en de grote moderne flats. Bewaakt terrein!

Brabants vrachtwagentje in de Hollandse wijk

 Te voet naar de botanische tuinen. Inmiddels is het droog, maar zo vochtig dat het aanslaat op je huid. Overal aan de hoge flats hangt de was buiten. Droog krijgen?

De botanische tuinen overtreffen al onze verwachtingen. Ginger tuinen, tropisch regenwoud, Bonsai, water partijen en een alles overtreffende orchideeën tuin. Allerlei kleuren, soorten en maten. De één nog mooier dan de ander. Allemaal prachtig en op een natuurlijke wijze aangelegd.

 

Om nog wat meer van Singapore  te zien moeten we er uiteindelijk  toch vandoor. Met de Metro naar de tuinen van Marina bay.

Opnieuw vol verwondering over wat hier is gerealiseerd. Hoog in de kunstboom een heerlijk plekje voor een sapje en (te veel )foto’s.

 Prachtig uitzicht dat uiteindelijk wordt overtroffen als we met de lift naar de 56^e verdieping van het Skydek gaan. Overweldigend, zeker als het langzaam donker is geworden en de hele stad en skyline met alle bijbehorende lichtjes zich afbeelden tegen de donkere hemel.

Dag met heel veel cadeautjes met als afsluiter nog even naar de verlichte tempel net achter ons hotel, te bereiken via het Zhong han park met sfeervolle kerstverlichting. Dank aan Rebecca (AWOL) voor het idee om onze stopover in Singapore te verlengen.